ağzı olan seviyor süveyda, yüreği olan sevsin derken gözlerimin aradığı sen. “mutlu olmayı herkes ister ama ben mutsuzluğa da varım” derken dilimin aradığı yine sen. her boşluğun dibinde, her karanlığın sonunda seni arayan ben, yüzünü bir kere bile göstermeyen sen. vuslatın müyesser olmadığını bilen ben, varlığını dahi haber vermeyen sen. her zerrede izine denk gelmek için can atan ben ama canının varlığına şüphe duyduran sen. var mısın yok musun, aklımı kaybettiren yine sen.

gönül denizime har ol, yanayım.
senden değil, cümbüşünden yanayım.

cihan hanesinde, güneş sana serzenişte
üzengi elinde, ben önündeyim işte.

bir elinle güneşi tutarken, diğer elinde denizleri taşırıyorsun süveyda. yokluğun dert, varlığın âlâ. gelip varsan her güne her şey ne âlâ. sen gülersen belki tebessüm eder âmâ. sen gel ister yâr ol, ister yara. yazdığım sözlerin ağırlığından bükülüyor boynum. ama yine de sanadır tüm oyum. çünkü ben senin göremediğin, tuvaldeki o renksiz koyuluğum. sen tüm cümbüşüyle ahenkle tuvale şevk veren boyanın kendisi, gönül hânımın efendisi, ben fırça darbelerinden toprağa düşen kömür zerreleri.

gelmeye varsa niyetin, ben geleyim yönünü belli et. yakışmaz hâlime seni yormak. varsa gayretin, emelini belli et. sen yeter ki sevmek iste süveyda, çöller aşanı da, dağlar deleni de utandırayım. sen yeter ki gülmek iste, yetimler doyurayım. sen yeter ki gelmek iste, ayağına yollar olayım. sen yeter ki sen ol, ben benliğimi bir deliye satayım.

Fıratcan Şahin