ilk aşık olduğum zamanları hatırlamaya çalışıyorum ama bir türlü anımsayamıyorum. ilk kız arkadaşım çok erken, çocukken olmuştu. adını bir ara hatırıma getirmiştim ama ondan sonra yine unuttum. ki o zamanlar sorsanız “ömrümün sonuna kadar seni seveceğim” serenatları kesin havada uçuşuyordur. buna eminim.
daha sonra aşk denilen illetle bir kaç kere daha karşılaştım. beni gördüğü yerde tanımıştı. ben kaçmak istemiştim hep ama kestirme yollardan yine karşıma çıkıyordu. kaçış olmadığını anladığım zamanlarda kaçmamaya başladım. anladım ki kaçan gerçekten kovalanıyormuş. hayatıma sevgili sıfatıyla çok insan girip çıkmıştı ama ben sadece sayılı insanlara aşık olabilmiştim. onlara da çok zor olmuştum zaten. kocaman bir denizi düşünün. yaz mevsiminin en ortası bile olsun fark etmez, çok zor ısınır. ısındıktan sonra işler tamamdır. kocaman deniz, bir çaydanlığın içindeki su gibi sıcaktır. yaz bittikten sonra deniz bir süre daha sıcak kalır. benim sevgim de denizler gibiydi. zor ısınır, ısındığı zaman da zor soğurdu. bunu güzel bir şey sanırdım çocukken. ne kadar da aptalmışım. büyüdüğümü iddia etmiyorum ama kemik yaşı olarak büyük olduğum zamanlarda da akıllandığımı sanmıyorum. deniz örneği kesmediyse, kocaman bir demir gibi de düşünebilirsin. ısıtana kadar göbeğin çatlar, ısındıktan sonra da soğuması fazla zaman alır. bazen, bazı denizler en çetin kışa rağmen soğumak bilmiyor.